अर्जुन काफ्ले, पथरी
मावा खोलामा वर्षेनी आउने बाढीले घर खेत नै बगाएपछि मावाकै बगरमा बसेका बुबा आमालाई राम्रो घर बनाएर राख्ने सपना पालेर मलेसिया हान्निए इलाम चुलाचुली ५ फुइकेका धनबहादुर नेम्वाङ ।
घर कै आर्थिक अवस्थाले पढाइ पुरा गर्न सकेनन् । पढाई राम्रो नभएपछि राम्रो रोजगारी पाउन पनि गाह्रो । सानो कामका लागि पनि भनसुन गर्नुपर्ने । आफन्त र चिनजानका मान्छे पहुँचमा थिएनन् । काम नै नपाउने भएपछि उनी रोजगारीका लागि मलेसिया जाने निर्णय गरे ।
सुरुवातमा काम गर्न गएको कम्पनीमा राम्रो काम र दाम नभएपछि उनीले राम्रो कमाउने आशामा अवौधानीक बन्ने निर्णय गरे । मलेसियामा १० वर्ष भन्दा बढि वर्ष बिताएका नेम्वाङले त्यती राम्रो कमाइ त गर्न सकेनन् । अहिले नेम्वाङलाई घर कसरी फर्कने भन्ने चिन्ताले सताएको छ । मलेसियाको वंसापुरीमा रहेको पोलिइडिवल तेल कम्पनीमा कार्यरत रहेकै अवस्थामा मेसिनमा परेर देव्रे हात काटिएपछि नेम्वाङ थप चिन्तामा परेका छन् ।
शुक्रबार विहान नेम्वाङ्ग, कार्यरत कम्पनीमा रहेको पुरानो मेसिन सफाइ गर्ने क्रममा थिए । मेसिन सरसफाइ गरेर चालु गराउने क्रममै उनको हात मेसिनमा परेपछि वुवा आमालाई राम्रो घरमा बसाउने र आफै पनि राम्रो घर घडेरी जोडने सपना बोकेका नेम्वाङ अहिले मलेसियाको केलाङ्ग स्थीत क्लाङ्ग अस्पतालको शैयामा छटपटाइरहेका छन् ।
डिसेम्वर ११ उनको जीवनमा कालो दिन बनेर आयो । मेसिन सफा गर्ने क्रममा एक्कासी मेसिन चलेपछि उनको हात मेसिनमा पेलिन पुग्यो । उनी वेहोस भए । रगतको भेल बग्यो तत्कालै त्यही कम्पनीमा कार्यरत नेपालीले नै उद्धार गरेर क्लाङ्ग अस्पताल पु¥याए । नेम्वाङ होसमा आउदा दाहिने हात त चल्यो तर देव्रे हातले भेउ पाउनै सकेन् । कता कता अप्ठारो महसुस भयो । देव्रे हात चलाउन खोज्दा नचलेपछि मात्र उनले भेउ पाए अस्पताल आउनु अघि नै उनको हात कम्पनीमै छोडिएको थियो । अस्पताल पु¥याए पछि डाक्टरले उनको चुडिएको हातमा अहिले गह्रौ व्यान्डेज बाँधिदिएका छन् ।
अवौधानिक भएकाले नै उनले आफ्नै नाममा उपचार गर्न पाएका छैनन् । एक जना नेपालीले नै उनको परिचय दिएर नेम्वाङको उपचार भइरहेको छ । मलेसियाको सरकारी अस्पतालमा उपचार गराउन त्यस देशको नागरिक बाहेक वैधानिक हैसियतको श्रमिक हुनुपर्ने नियमले नेम्वाङलाई पनि थिचेको छ । अस्पतालको शैयामा रहेका उनलाई अहिले कसैले फोन गरेर सोधखोज गर्दा पनि भक्कानिन्छन्, मन थाम्न सक्दैनन् र डाँको छोडेर रुन्छन् । अस्पतालमा उपचार भइरहे पनि नेम्वाङ एक्लै छन् । अवौधानिक भएकाले न उनको विमा रहेको छ न कुनै सहयोग आउने आश छ उनलाई ।
हात गुमाएर अस्पतालमा एक्लै बस्नुको पिडा जति छ त्यो भन्दा बढी उनलाई भविश्यको चिन्ता छ । घरमा ७० वर्ष काटेका आमा बुवा छन् । तिनको पालन पोषण र भरथेक नेम्वाङले नै गर्दै आएका थिए । नेपाल पुगेर आमा बुवालाई कसरी भरथेक गर्ने चिन्ता उनको छ । परिवारका माइला छोरा हुन् नेम्वाङ, उनका दाजु लामो समय देखी परिवार भन्दा टाढा छन् भने कान्छो भाइले पनि आमा बुवा छोडेर दमक तिरै घरजाम गरेका छन् ।
‘हात गुम्यो अब कसरी परिवार पाल्नु ?’ नेम्वाङले अस्पतालकै शौयाबाट पटक पटक निकाल्ने शव्द हुन् । मलेसिया आउदा सुरु देखि नै ठगिएका नेम्वाङलाई अहिले झन भाग्यले ठगेको छ । राम्रो कमाइ नभएपछि अवौधानिक बनेपछि उनका पिडा झन धेरै थपिए । मलेसिया आउदाको ऋण तिर्न निक्कै वर्ष लगाए । १८ वर्षकै उमेरमा मलेसिया आइपुगेका उनले व्योहोरेको हन्डर सुनिसाध्य छैन् ।
नेम्वाङको हात काटिएको खबर सुनेपछि उनको परिवारमा खुसी नै हराएको छ । उनकी दिदी विमलाले भनिन् ‘हाम्रो परिवारको त खुसी नै लुटियो कमाएर खुवाउने भाइले हात नै गुमायो रे ।’ हात गुमाएको खबर शुक्रवार दिउसो कसैले सुनाएपछि उनको परिवारमा थप चिन्ता थपिएको हो । अव उपचार कसरी गर्ने भन्ने चिन्ता परिवारका सदस्यमा पनि छ । मलेसियाबाट नेम्वाङलाई सहजै नेपाल फर्काउन सकिए नेपालमा नै थप उपचार गराउने उनका भिनाजु व्यास वहादुर फागोले बताए । उनले भने ‘सालोलाई उद्धार गरेर नेपाल फर्काइदिनुहोस’ ।
नेम्वाङको सहयोगको याचनाका लागि नेपाली दुतावास मलेसियामा पनि जानकारी गराइएको उनका छिमेकी मिलन लिम्वुले जानकारी दिए । लिम्वुले भने ‘नेम्वाङको सहयोगका लागि केहि सहयोग गरिदिनुहोस’ ।
उनको उपचारका लागि कति रकम खर्च हुने अहिले सम्म अस्पतालले कुनै जानकारी दिएको छैन् । उनी हाल कार्यरत कम्पनीले कति सहयोग गर्छ त्यो पनि थाह नहुदा थप अन्यौल भएको लिम्वुले बताए ।
वैदेशिक रोजगारीमा गएर अवौधानिक भएकाको हकमा दुर्घटना पर्दा विमा नपाउने र उपचार खर्च जुटाउन पनि हम्मे हम्मे पर्ने गरेको मलेसियामा रहेका श्रमीक अगुवा तिलोचन गौतम बताउछन् ।
