१९ वर्ष अगाडि २०६१ भदौ १५ मा इराकमा १२ नेपालीको हत्या भयो । अन्सर अल सुन्नाका आतंककारीबाट भएको यो आततायी घटनाको असर भोलीपल्ट भदौ १६ को बिहानै देखि काठमाडौंमा देखिन थाल्यो । बैदेशिक रोजगारीका एजेन्टका कार्यालयहरु खोजी खोजी तोडफोड र जलाउने काम भयो । यस घटनामा सडकमा तोडफोडमा निस्कने अधिकांश युवाहरु विभिन्न जिल्लाबाट काठमाडौ आएर बैदेशिक रोजगारका कार्यालयबाट पीडित भएकाहरु थिए । जसले गर्दा बढी आक्रोशित बने ।
एक दिनको त्यो तोडफोडमा बैदेशिक रोजगार कम्पनीको १ अर्ब भन्दा बढीको क्षति भयो । साथै प्रहरीको गोलीबाट जापान जाने तयारीमा बसेका पोखरा महेन्द्रपुलमा नै बसोबास गर्ने शिव राईको मृत्यु भयो । एक्लो छोराको मृत्युले दुःखी भएका बाबु आमालाई छोराको जापानी केटी साथीले केही सहयोग गरेकी थिइन् ।
इराकमा हत्या भएका १२ युवाको तर्फबाट क्षतिपूर्तिको लागि ब्यक्तिगत तवरले तीन ब्यक्ति लागे, लेखक तथा पत्रकार क्याम सिम्पसन, नेपालमा कुनै बेला पिसकोर भोलेन्टियरको रुपमा सेवा गरिसकेका म्याथु हेन्ड्ले तथा नेपालका श्रमविज्ञ डा. गणेश गुरुङ । मुद्दा लड्न त्यति सहज थिएन । हत्या भएका अमेरिकी कम्पनीको रोजगारीका लागि लगिएको थियो, त्यो कम्पनी तत्कालिन अमेरिकी उप राष्ट्रपति डिक चेनीको कम्पनी थियो ।
लामो प्रयासले १२ मध्य ११ जना युवाका परिवारले पर्याप्त (रकम नखुलाईएको) रकम क्षतिपूर्ति पाए तर एक युवाले भने बिमा कम्पनीको नियमका कारण क्षतिपूर्ति पाएनन् । विमा क्षतिपूर्तिको नियममा पीडितको परिवार भन्नाले पीडितको बुबाआमा वा पत्नी वा छोराछोरीले मात्र पाउन सकिन्छ भन्ने छ तर ति युवा अविवाहित थिए र बाबुआमाको मृत्यु भईसकेको थियो । तसर्थ दाजुभाइलाई क्षतिपूर्ति दिइएन ।
पिडित परिवारले पाएको क्षतिपुर्ति रकम खुलाउन नचाहे पनि अनौपचारिक रुपमा यो रकम २२३ डलर प्रति महिना तथा बच्चाहरु भएमा थप ७५ डलर प्रति महिना जीवन भर पाउने भन्ने थियो । तर यो रकम जीवनको अन्त नभए पनि १ लाख ५० हजार डलर भन्दा बढी नहुने भन्ने थियो । तसर्थ यो रकम बढीमा ५६ वर्ष सम्म पाउँथे । विवाहित नभए बाबु वा आमाको मृत्यु नभए सम्म तथा विबाहित भए पत्नीको मृत्यु नभएसम्म मात्र यो क्षतिपूर्ति रकम पाउने भन्ने थियो ।
यस घटनाका पीडित एक युवा जितबहादुर थापाको पत्नी कमला थापा, जसले १८ महिनाको छोरी च्यापेर अड्डा अदालत धाउँदा पाएको दुःख र हण्डर समेटेर क्याम सिम्पसनले पुस्तक लेखे, सो पुस्तक निकै चर्चित बन्यो । सुनिल उल्लकबाट
यो सामग्री वैदेशिक रोजगारीको आततायी घटनाहरू मध्ये विर्सनै नसकिने घटना भएकाले अर्काइभबाट पूनः प्रकाशन गरिएको हो ।
