‘समय’

संझनामा आएकाहरू
कोही पनि याद गर्न लायक थिएनन्
सम्झे,
मान्छे नालायक भएर के भयो?
उनीहरूले दिएका चोटहरू
प्रेम गर्ने बहानामा दिएका धोकाहरू
दिने बहानामा ब्याज, स्याज र प्याजसम्म लिनेहरू
याद गर्न बेस्सरी लायक थिए
मनमनै सम्झेँ
यसैलाई साहारा लिएर
मैले अघि बड्नुछ!

रात छिप्पिदै जाँदा
फराकिलो
आकाशभरी छरीएका
अनगन्ती ताराहरू र
बिहानीको लालीमा छरीएका ‘किरण’ हरू
जस्तै मैले पनि एकदिन
यीनीहरूमा
उषाका लालीहरू छर्नुछ,
हे ‘समय’
तिमी साथ देउ मलाई
तिमी रोकीनु पर्दैन मेरा लागी
छिटो छिटो तिमी हिड्नु पनि पर्दैन
बस्,
मलाई एकोहोरो साथ देउ
अनि
हे ‘किरण’
तिमी प्रकाश देउ मलाई
जहाँ म अघ्यारोमा पनि हिड्न सकु
गन्तव्यसम्म पाईलाहरू चाल्न सकू!

स्वपनील गगनमा यादहरू बटुलेर
माथीसम्म उड्दैथिए
झल्यास्स बिउँझिँए,
हरे बिहानको आठ बजीसकेछ !